Bu nasıl bir yazıdır, yaşanmışlığı ile yaşanmamışlığı sorgulatmadan nasıl gözyaşlarını uydurur yerçekimine? Ben yazmak isterdim, benzer anları ben bu şekilde aktarmak isterdim dedirtiyor. Sanırım kıskandım. Yok yok hayran kaldım... Yüreğine, kalemine sağlık...
Başlığa takılıyor gözüm, umursamıyorum ve okumaya devam ediyorum. Bir yerde bir gecede ağıran saçlardan bahsediliyor, babamı hatırlıyorum. Başka bir yerde intiharın çekiciliğinden... Kendimi hatırlıyorum. Bitmeyen bir gece, sabaha çıkıp çıkmayacağı belirsiz biri... Annemi hatırlıyorum. Yazı içimi acıtıyor, bunu yazarına da söylemek istiyorum, ama lalliğimi hatırlıyorum. Mutlu mu bitiyor sonu, emin olamıyorum.
motorlarla tren olup afrikanın kızgın topraklarından kutupların buzul kütlelerinde döndürürüz lastiklerimizi. yeter ki motorun üstünde olalım hep beraber.
"Bir yere varmak, farklı ve ayrıcalıklı bir şeyler yapmak, ilginç biri olmak isteyen herkesten bıktım usandım. Tam bir hiçkimse olacak cesaretim olmamasından usandım. Kendimden de, bir çeşit ses getirmek isteyen herkesten de usandım."
10 yorum:
Bu nasıl bir yazıdır, yaşanmışlığı ile yaşanmamışlığı sorgulatmadan nasıl gözyaşlarını uydurur yerçekimine? Ben yazmak isterdim, benzer anları ben bu şekilde aktarmak isterdim dedirtiyor. Sanırım kıskandım. Yok yok hayran kaldım... Yüreğine, kalemine sağlık...
insan mutlu olursa utanır lan.
Söylediğin şeye inanıyorum. Sürmesini öğreneceğim en kısa zamanda. Peşinize takılacağım.
bırakılacak bir şeyler kaldı yuregimin uç noktasında, ben sadece olduguna inandım ve olmayacagına kanaat getirdim şeymişim gibi geldi ....
Fabulinus; benzer anları yaşamamanı dilerim.
Nadam; "mutlu insanlar orospu çocuğudur, bizi mutsuzluk insan edecek" diyor adamın biri. Ne dersin, öyle mi?
Adsız; ne güzelsin. Zamanı gelince istersen ben öğretirim sana motor kullanmayı.
Mesut; Mesut.
Başlığa takılıyor gözüm, umursamıyorum ve okumaya devam ediyorum. Bir yerde bir gecede ağıran saçlardan bahsediliyor, babamı hatırlıyorum. Başka bir yerde intiharın çekiciliğinden... Kendimi hatırlıyorum. Bitmeyen bir gece, sabaha çıkıp çıkmayacağı belirsiz biri... Annemi hatırlıyorum. Yazı içimi acıtıyor, bunu yazarına da söylemek istiyorum, ama lalliğimi hatırlıyorum. Mutlu mu bitiyor sonu, emin olamıyorum.
motorlarla tren olup afrikanın kızgın topraklarından kutupların buzul kütlelerinde döndürürüz lastiklerimizi. yeter ki motorun üstünde olalım hep beraber.
çok beğenilesi
hergün böylesi hayatlara şahit oluyorken böylesi anlatımlara denk gelmiyor insan...Sözcükler olaylardan ve olanlardan güçlü, hissedilenlerin izdüşümü gerçeğin resminden canlı...
Okuyacağım artık seni.
masal bu.. umarım sonu elmalı olur.
Yorum Gönder