Cangıl

.
Her zamanki gibi işe geç kalmıştım ancak bu sefer o kadar geç kalmıştım ki çok geç kalmıştım yani. Bilim aşkıyla yanıp tutuşan biri olduğum için üstümü değiştirmekle zaman harcamadım. Kamuflaj niteliğinde uzun bir mont giyip çıktım. Yürüyerek 15 dakikada gidilecek yol için taksiye binmemden mütevellit taksiciyle kısa süreli bir hır-gür yaşadım. Bu duruma artık alışmıştım, üstünde durmadım. Şansım yaver gider de çalıştığım kata kimseyle karşılaşmadan ulaşabilirsem sorun yaşamayacaktım. Ama tahmin ettiğiniz gibi sayın okurlar, sorun yaşamasam şaşardım.

Müdür kapıda Gandalf gibi dikiliyordu. Ben geç kalmıştım. Üstelik aşortmanlarımlaydım. Durumu kurtarmak için “ehemehe günaydın” gibi bir şeyler zırvaladım. “Ne günaydını Entel hanım! Öğlen oldu” diye gürledi bu önce. Anlaşılan bu sefer sevimlilik yaparak yırtamayacaktım. “Ya işte alarm çalmamış” filan dedim. Bir yere varamadım. “Hayır yani” dedi, “bu kadar geç kalıyorsunuz madem” dedi, “bari” dedi, “insan gibi giyinseydiniz” dedi. Kemleri ve kümleri toparlayıp da doğru düzgün bir savunma cümlesi kuramadım. Henüz ilk sigaramı içmediğim için dilim uyuşuk uyuşuktu böyle. Şey dedi bu sonra, “zaten” dedi, “sizin bu kılık kıyafetinize bir çeki düzen vermeniz gerekiyor” dedi, “ben söylemeyeyim kendisi anlasın diyorum ama” dedi, “sizin anlayacağınız yok” dedi. Bugün heyheyleri üstündeydi. Ben zaten heyheylerle doğmuş biriydim. Şimdi cevap versem, ikimizin heyheyleri bir olup ortalık yerde halay çekmeye başlayacak, ben de belki işimden olacaktım. “Haklısınız” dedi biri. Dönüp arkama baktım ama kimse yoktu. Bendim. Ben demiştim. Bunu dediğime hayret etmiştim. Müdür de hayret etmişti. Elinde tuttuğu zafer meşalesini kolay kolay bırakmaya niyeti yoktu. “Yarın” dedi, “kontrol edeceğim.” “Senin ağzını yüzünü sikerim yavşak! Sen kim oluyorsun da beni kontrol ediyorsun! Kılık kıyafetimle mi iş yapıyorum burada! Sen böyle bir kafayı nerde bulacaksın suhufsuz!!” demedim. “Peki” dedim.

Müdür haklıydı. Gardırobumu iş hayatına bir türlü entegre edememiştim. En düzgün giyindiğim günlerde bile mutlaka bir yerden falso veriyordum. Takım elbise giysem altına spor ayakkabı giyiyordum. Ciddi görünüşlü bir entari giysem üstüne bir deri ceket geçiriyordum. Kural delmek için elimden geleni yapıyordum. Göze batıyordum. Göze batınca böyle sıkıntılar yaşıyordum. Böyle sıkıntılar yaşamak istemiyordum. Kimseyle muhatab olmak istemiyordum. Artık işe giderken insan gibi giyinmeye karar verdim. Çünkü müdür haklıydı. Ama döpiyes filan da insan haklarına aykırıydı. Abartmasındı.

İş kadını imajı için alış-verişe gittim. Hayatımda temiz bir sayfa açmak istiyordum. Ama bu alış-veriş işlerinden yılın %90’ı gibi bir oranda sıkılıyordum. Söylene söylene mağazaları gezmeye başladım. Son derece kararsızdım. Biraz beğenir gibi olduğum bir eteğe “etiketini sikiyim” dedim. Daha az beğenir gibi olduğum bir elbiseye “kemerine sokayım” dedim. Yaldır yaldır parlayan bir pantolona, boncuk boncuk ağlayan bir gömleğe ve topuk topuk yükselen bir ayakkabıya da muhtelif küfürler etmeyi ihmal etmedim. Girdiğim mağazalarda gördüklerine vurulan, bayılan, biten ve hasta olan kadınlar vardı. Beğendikleri bir şey için gerekirse birbirleriyle kavga ediyorlardı. Giyinme kabini önlerinde “çok yakıştııığ, sanki senin için yapılmış buuğ, manken gibi olduğğn” jargonuyla konuşuyorlardı. Dilimizde bu kadar çok yumuşak g olduğunu bilmiyordum. Nasıl ayak uyduracağımı bilmiyordum. Almam gereken hiçbir şeyi almak istemiyordum. Yorulmuştum.

Hasbelkader bir çantacıya girdim. Çanta kullanmayı sevmiyordum. Çantaları sevmiyordum. Boş boş bakınırken bir çantayı elime alıp etiketine baktım. 559 TL yazıyordu. “Oha amına koyim” dedim. “Efendim?” dedi. Tezgahtar elemandı bu. “Çok güzelmiş de onu şeyaptım” dedim. “O” dedi, “çok harika bir modeldir, hakiki deri”. Bu son kısmı söylerken hayretler içerisinde kalmamı ve o anda “bayılmamı” bekler bir ifadeyle hutbesine kısa bir ara verdi. Sığırların, sığırken bu kadar itibar görmeyip de ölünce derilerinin bu denli saygıyla anılmasının haksızlık olduğunu düşünüyordum. Kolumda ölü bir hayvanla gezmenin çok cazip bir şeymiş gibi gösterilmesini anlayamıyordum. Devam etti. O modelin büyük bir özenle tasarlandığından, hem şık hem avangard olan çift yönlü havasından, ellerindeki son ürün olduğundan filan bahsetti. Söyledikleri zerrece ilgimi çekmiyordu. Çantaya ihtiyacım yoktu. Bir an önce bu lavuktan paçayı kurtarıp gidip kendime tayyör almalıydım, ya da her ne boksa işte. Eleman, benim alıcı olmadığımı yüz ifademden anlamıştı ancak her şeye rağmen son kozunu da oynadı. “Üstelik %50 indirimde!”. İşte bu noktada “vurulmam” gerekiyordu. Oysa hala sağ salimdim. “Eee?” dedim. Gerçekten çok uyuz bir müşteriydim. “Yani” dedi ağzını yüzünü yamuşturup, “ihtiyacınız varsa kaçırmayın”. Tam “Yok!” diyecektim ki bir kadın, “O çantayı almıyorsanız bakabilir miyim? “diye seslendi. İşte tam da o anda biri, sanki içimdeki kablo bağlantılarının yerini değiştirdi.

Ne münasebetti! Ben bakıyordum. Alıcı alıcı bakıyordum. Hayatımda gördüğüm en güzel çantaydı bu. Derisi hakiki sığır derisiydi. Sığırlara sonsuz saygı duyan biriydim. Böyle özel bir tasarımı kaçıracak kadar deli değildim. Üstelik bu çanta hem şık hem avangarddı. Çift yönlü bir havası vardı. Adeta benim için yapılmıştı. Hem Allah’ın ne sevgili kuluymuşum ki ellerindeki son ürüne yetişmiştim. Bu şaheser, benim gibi biri varken o yelloza mı kalacaktı! Bir de %50 indirimdeyken.. İşe geç kalmam, müdürden fırça yemem filan hep bu çantaya ulaşmam için vesileydi aslında. Şerdeki hayırdı bu. Hayatımda hiçbir çantaya bu kadar ihtiyacım olmamıştı. O çanta olmadan yaşayamazdım. Vurulmuştum, bayılmıştım, bitmiştim. Hastasıydım o çantanın. O çanta benim olmazsa çıldırırdım.

“Alıyorum” dedim. Kadın hayata küstü. Tezgahtar yaşama sevinciyle doldu. Ben zaten mala bağlamıştım. Parayı öderken şuurum yerinde değildi. Çantayı alıp omzuma astım. Kasiyer kız “çok yakıştıığğ” dedi. Yumuşak g’ler benim de hayatıma girmişti.

Çıkarken aynaya baktım. Sığır omzumda mö’lüyordu. “Kızım Entel, manken gibi olduuuğn” dedi. Gülümsedim.

Bitti.
.