Yarım

.
Uykusuz görünüyorsun dedim. Başını önüne eğdi. Ellerine baktı. Ne cevap vereceğini bilemeyen insanlar genelde böyle yaparlar. Ellerine baktım. Çok küçük değildiler. Çok temiz ya da çok güçlü de sayılmazlardı. Bu kısımda bir anlam arayanlar için Mesut’un ellerini, dilin imkânlarını kullanarak uzun uzun betimleyebilir, bir sanat eseri kıvamına getirebilirim. Ancak edebiyatı yalanlara alet etmek günahtır. Mesut’un, herhangi bir çocuk gibi elleri vardı.

Bilgisayar başında çok vakit geçirdiği için uykusuz kaldığından neredeyse emindim. O ellerine bakarken ben de bununla ilgili nasıl bir ikazın daha doğru olacağını düşünüyordum. Apartmanın işleri, dedi mahcup, biraz geç bitiyor da… Şaşkın zihnimden, o anda sorulacak soru en dandik şekliyle döküldü: Nasıl yani?

Sabaha iş kalmasın diye herkes uyuduktan sonra siliyormuş merdivenleri. Zaten o saate kadar da bir kuaförde çalışıyormuş. “Aile gelirine katkıda bulunmak için.” Bunu söylerken yanakları kızardı Mesut’un. Mesut’un diyorum, bunu söylerken yanakları kızardı.

Anne de olmayınca biraz şey oluyor tabi dedi. Ne zamandır yok anne dedim. 4 yaşımdaydım dedi. Kaza mı hastalık mı dedim. Yok, dedi, öyle değil. Ölmemiş annesi. Kardeşi engelli doğunca bırakıp gitmiş. Burada engelli kelimesini kullanmayı ben seçtim çünkü edebiyat bunu gerektirir. Mesut ise sakat kelimesini kullanmakta hiçbir beis görmüyor.

Mesut’un akşamları birtakım kadınların saçlarına şekil veren, geceleri apartmanın merdivenlerini silen, sakat kardeşinin ihtiyaçlarını gideren annesiz ellerini tutmak ve ona bütün bunların geçeceğini söylemek istedim. Ama bir çocuğu kandırmak da günahtır.

Hayat çok zor di mi Mesut, dedim ellerime bakarken. Sustu biraz. Alıştım, dedi sonra kısık bir sesle. Yüzünün yarısıyla gülümsedi. Sonra herhangi bir çocuk gibi olan ellerini de alıp gitti.

Bunları, o yüzün yarısını unutmamak için yazdım.
.