Mont

.
"Kendime piç kurusu demeyi sevmeye başlamıştım o zamanlarda. Halbuki içimdeki bin kişinin mahşer yerini andıran büyük bir ayinle kelimeyi şahadet getirdiği o uzun akşamın ertesi günüydü daha. Bu kadar kısa sürede bu kadar bozulmama kendim bile şaşırmıştım. Üşüyordum. Büyük ihtimalle gün içinde hava buz gibiyken motorla gezdiğim için olmalıydı bu üşümem. Piç kurusuydum çünkü ben, soğuk da olsa motorla gezerdim. Yine de şükretmem lazımdı ya piç ıslağı olsaydım kesin daha çok üşürdüm. Hem daha bi önceki gribin öksürüğünü atlatamamıştım, öksürürken hala ciğerlerim götümden çıkacak gibi oluyordu. Bu arada götümü hayal etmeyin sikerim belanızı ben seviyorum onu da. Hem ne biçim sapıklar oldunuz başıma piç kuruları sizi. İçimde dün akşamki ayinden kaçmiş olan bi kaç ibne kaldı, kesin onlar bana küfür ettiriyor. Dün gece onlar da görseydiler cennetle cehennemi, bu gün kesin namaza başlarlardı pezevenkler. Üşüyordum harbiden başkalarına sıcak gelen o gecede. Yatmıştım ve üstüme yeğenimin küçük mor kapşonlu şişme montunu örtmüştüm. Tabi yeğenim küçük olduğundan vücudumun sadece çok az bi kısmını örtebilmiştim. Onun şirinliğinden bulaşmış olan mont belki de onun için ısıtıyordu örttüğüm yerlerimi. Emin değildim ama ısıtıyordu sonuçta ve ben o şişme montu ilk defa o zaman sevmiştim."


Bu satırları kardeşim yazdı. Kendisi tam bir gerizekalıdır. Beni soracak olursanız size ne lan?! Bir de kalkıp hesap mı vericem şu yaştan sonra! Adeta tohumunuza para saymışım gibicesine. İbneler.

Öbüyorum mıncırıklarınızı. Si yu.
.
.